یکی از مجسمه‌های برنزی پرویز تناولی که در پارک شفق تهران قرار گرفته بود، مورد حمله سارقان قرار گرفت.به گزارش پایگاه خبری ایران آرت، روز سه‌شنبه، ۱۰ اسفند، کفش مجسمه پرویز تناولی در پارک شفق واقع در محله یوسف‌آباد تهران، به‌سرقت رفت
پارک شفق تهران در دهه ۴۰ خورشیدی، با معماری کامران دیبا احداث شد. او در طراحی آن پارک با پرویز تناولی، هنرمند مجسمه‌ساز صاحب‌نام، همکاری داشت. گفته می‌شود که تناولی به درخواست دیبا برای پارک شفق و فرهنگسرای نیاوران شش مجسمه از افراد معمولی در اندازه‌های واقعی و با فیگورهایی از حالت‌های روزمره مردم ساخت. نصب آن مجسمه‌ها در آن زمان اقدامی خلاقانه بود، زیرا تا پیش از آن فقط مجسمه افراد مهم در مکان‌های عمومی نصب می‌شد
اکنون، با آن که هنوز از سوی مسئولان شهری و انتظامی گزارشی در مورد دزدی از مجسمه پارک شفق اعلام نشده است، عکس‌های منتشرشده نشان می‌دهد که بخش جداگانه‌ای از آن اثر که به عنوان «کفش» موضوع اثر، بیرون از پای آن، روی زمین قرار گرفته بود، ربوده شده است
چند سال پیش، در سال ۱۳۸۹، نیز برخی از مجسمه‌های شهری نصب شده در سطح شهر تهران به سرنوشت مشابهی دچار شدند و شماری از آن‌ها در مدت کوتاهی ناپدید شدند. اغلب آن مجسمه‌ها آثاری شاخص از هنرمندانی مطرح، از چهره‌های سرشناس تاریخی بودند؛ ازجمله مجسمه‌های ستارخان و باقرخان، دو مجسمه از دکتر شریعتی، مجسمه ابن‌سینا، و چند شخصیت‌های تاریخی دیگر
برخی از مسئولان آن زمان، آن اتفاق را سرقت اعلام کردند، اما برخی دیگر آن را جمع‌آوری از سوی مقام‌های دولتی یا گروه‌های مذهبی مورد حمایت دولت دانستند
تعداد آن مجسمه‌ها تا اردیبهشت ۸۹ به ۱۲ مورد رسید که هر یک بین ۷۰ تا ۷۰۰ کیلو وزن داشتند. محمدباقر قالیباف، شهردار وقت تهران در آن دوران، امکان سرقت با انگیزه‌های غیرمالی را رد نکرد و پیگیری آن را از مسئولیت‌های نیروی انتظامی دانست، اما خبری در مورد دستگیری یا یافتن نشانی از سارقان اعلام نشد
در سال ۱۳۹۲ نیز تندیس قیصر امین‌پور، شاعر معاصر، از میدانی با همین نام در ابتدای بولوار سعادت‌آباد تهران به سرقت رفت و در شهرهای دیگری، ازجمله شیراز و أصفهان، نیز تا کنون مواردی از سرقت مجسمه‌ها و سردیس‌ها (مجسمه‌ای که در آن تنها شکل یک «سر» پیکرتراشی شده باشد) گزارش شده است
برخی از کارشناسان این سرقت‌‌ها را به «وندالیسم» و خرابکاری‌های خیابانی ربط می‌دهند، اما برخی دیگر معتقدند که شاید در گذشته چنین دلیلی می‌توانست انگیزه سرقت باشد، اما در حال حاضر با توجه به فقر گسترده، باید بیشتر دلایل مالی را در انگیزه ارتکاب سرقت آثار خیابانی در نظر گرفت
این فرضیه وقتی جدی‌تر می‌شود که آمار رو به رشد سرقت علامت‌های خیابانی و کابل‌های برق را نیز در نظر گرفت. روز چهارم بهمن، معاون سازمان راهداری از افزایش سرقت از تجهیزات جاده‌های ایران خبر داد و گفت: «تابلوها و علایم و تجهیزات جاده‌ای نه تنها در استان‌های خلوت و کم‌تردد، مانند سیستان و بلوچستان و کرمان، به سرقت می‌روند، بلکه در جاده‌های اطراف تهران، یعنی ۵۰ کیلومتری پایتخت، هم میزان سرقت تابلوها و تجهیزات جاده‌ای به‌شدت افزایش یافته است
او افزود: «دزدی در حد کابل برق تیرهای روشنایی در سطح جاده‌های کشور را شاهدیم و حتی لامپ‌ها به سرقت می‌روند و تابلوها و علایم را از بیخ می‌بُرند و برای فروش با خود می‌برند
