پژوهش‌های جدید کمبود آهن در خون را به عنوان عامل اصلی ابتلا به کووید طولانی شناسایی کرده است.پژوهشی جدید در دانشگاه کمبریج نشان می‌دهد که فقر آهن می‌تواند موجب التهاب و کم‌خونی شود و تولید گلبول قرمز سالم را در بیماران مبتلا به کوویدــ۱۹ تنها دو هفته پس از تشخیص، متوقف کند.طبق این پژوهش که در نشریه «نیچر ایمیونولوژی» منتشر شد، بسیاری از افراد چند ماه پس از ابتلا به کوویدــ۱۹، از دچار شدن به کووید طولانی خبر می‌دهند؛ آنچه به‌تازگی با کاهش ترسناک ضریب هوشی ناشی از مه مغزی مرتبط دانسته شده است
به گفته این دانشگاه، از هر ۱۰ نفر مبتلا به ویروس سارس‌ــ‌کوو‌ــ۲، دست‌‌کم سه نفر در معرض ابتلا به کووید طولانی قرار دارد. از طرفی به گزارش مرکز کنترل و پیشگیری بیماری آمریکا، به طور متوسط کمتر از سه میلیون آمریکایی به دلیل کم‌خونی یا کمبود آهن تحت درمان قرار می‌گیرند
هال دراک‌اسمیت، یکی از نویسندگان پژوهش، می‌گوید: «وقتی بدن با عفونتی مواجه می‌شود، از طریق حذف آهن از جریان خون به آن واکنش نشان می‌دهد. این کار از ما در برابر باکتری‌های بالقوه کشنده‌ای که با جذب آهن خون به‌سرعت رشد می‌کنند، محافظت می‌کند. وقتی این اتفاق به مدت طولانی ادامه می‌یابد، فقر آهن باعث می‌شود اکسیژن با کارآیی کمتری در سراسر بدن گردش کند و اثر منفی بر سوخت‌وساز و تولید انرژی به جا بگذارد.»به گزارش نیویورک‌پست، بر اساس این تحقیق که نمونه‌های خون را در طول یک سال تجزیه و تحلیل کرد، در خون افراد مبتلا به کووید شدید و خفیف، الگوهای مشابهی وجود داشت
دکتر ایمی هانسون، محقق، در این زمینه می‌گوید: «اگرچه شواهد به‌دست‌آمده نشان می‌دهد که بدن می‌کوشد با تولید گلبول قرمز بیشتر، کمبود آهن و کم‌خونی ناشی از آن را اصلاح کند، در مواجه با التهاب مداوم خیلی خوب عمل نمی‌کند.»به گفته هانسون، در ابتدای ابتلا به کوویدــ۱۹، به ویژه در افرادی که ماه‌ها بعد، از ابتلا به کووید طولانی خبر دادند، سطح آهن و عملکرد بدن در تنظیم آهن مختل شد و خیلی طول کشید تا بهبود یابد
اکنون کارشناسانی مانند هانسون برای درمان کووید طولانی با استفاده از این یافته‌های جدید، به دنبال راهی برای کنترل این التهاب تهاجمی در سریع‌ترین زمان ممکن‌اند تا تاثیر آن را بر سطح آهن خون کاهش دهند.او می‌گوید: «لزوما این‌طور نیست که در بدن افراد آهن کافی وجود نداشته باشند اما ممکن است آهن در مکانی نامناسب [در سلول‌ها یا بافت‌های مختلف و نه در خون] به دام افتاده باشد [ذخیره شده باشد]؛ بنابراین آنچه ما نیاز داریم، یافتن راهی برای جا‌به‌جایی آهن و بازگرداندن آن به جریان خون است؛ جایی که برای گلبول‌های قرمز خون مفیدتر می‌شود